SOAP Vs. REST: różnica między usługami interfejsu API sieci Web

Co to jest SOAP?

SOAP to protokół, który został zaprojektowany przed REST i pojawił się na obrazku. Główną ideą projektowania SOAP było zapewnienie, że programy zbudowane na różnych platformach i językach programowania mogą w łatwy sposób wymieniać dane. SOAP to skrót od Simple Object Access Protocol.

Co to jest REST?

REST został zaprojektowany specjalnie do pracy z komponentami, takimi jak komponenty multimedialne, pliki, a nawet obiekty na określonym urządzeniu sprzętowym. Dowolną usługę internetową zdefiniowaną na zasadach REST można nazwać usługą internetową RestFul. Usługa Restful użyłaby normalnych czasowników HTTP GET, POST, PUT i DELETE do pracy z wymaganymi komponentami. REST oznacza Representational State Transfer.

KLUCZOWA RÓŻNICA

• SOAP to skrót od Simple Object Access Protocol, podczas gdy REST to skrót od Representational State Transfer.
• SOAP to protokół, podczas gdy REST to wzorzec architektoniczny.
• SOAP używa interfejsów usług, aby udostępnić swoją funkcjonalność aplikacjom klienckim, podczas gdy REST używa lokalizatorów Uniform Service, aby uzyskać dostęp do komponentów na urządzeniu sprzętowym.
• SOAP potrzebuje większej przepustowości do swojego użycia, podczas gdy REST nie potrzebuje dużej przepustowości.
• SOAP działa tylko z formatami XML, podczas gdy REST działa ze zwykłym tekstem, XML, HTML i JSON.
• SOAP nie może korzystać z REST, podczas gdy REST może korzystać z SOAP.

Różnica między SOAP a REST

Każda technika ma swoje zalety i wady. Dlatego zawsze dobrze jest zrozumieć, w jakich sytuacjach należy użyć każdego projektu. W tym samouczku omówimy niektóre kluczowe różnice między tymi technikami, a także wyzwania, które możesz napotkać podczas ich stosowania.

Poniżej znajdują się główne różnice między SOAP i REST

int

Kiedy używać REST?

Jednym z najbardziej dyskusyjnych tematów jest to, kiedy należy używać REST lub kiedy używać SOAP podczas projektowania usług internetowych. Poniżej przedstawiono niektóre z kluczowych czynników, które określają, kiedy każda technologia powinna być używana do usług internetowych Usługi REST powinny być używane w następujących przypadkach

• Ograniczone zasoby i przepustowość - ponieważ wiadomości SOAP mają większą zawartość i zużywają znacznie większą przepustowość, REST powinien być używany w przypadkach, gdy przepustowość sieci jest ograniczeniem.

• Bezpaństwowość - jeśli nie ma potrzeby utrzymywania stanu informacji z jednego żądania do drugiego, należy użyć REST. Jeśli potrzebujesz odpowiedniego przepływu informacji, w którym niektóre informacje z jednego żądania muszą wpłynąć do innego, SOAP jest bardziej odpowiedni do tego celu. Możemy wziąć przykład z dowolnej witryny zakupów online. Witryny te zwykle wymagają od użytkownika dodania do koszyka przedmiotów, które należy kupić. Wszystkie pozycje w koszyku są następnie przenoszone na stronę płatności w celu sfinalizowania zakupu. To jest przykład aplikacji, która potrzebuje funkcji stanu. Stan pozycji w koszyku należy przenieść na stronę płatności w celu dalszego przetwarzania.

• Buforowanie - jeśli istnieje potrzeba buforowania wielu żądań, REST jest idealnym rozwiązaniem. Czasami klienci mogą wielokrotnie żądać tego samego zasobu. Może to zwiększyć liczbę żądań wysyłanych do serwera. Wdrażając pamięć podręczną, wyniki najczęstszych zapytań mogą być przechowywane w pośredniej lokalizacji. Dlatego za każdym razem, gdy klient zażąda zasobu, najpierw sprawdzi pamięć podręczną. Jeśli zasoby istnieją, nie przejdzie do serwera. Tak więc buforowanie może pomóc w zminimalizowaniu liczby podróży na serwer sieciowy.

• Łatwość kodowania - kodowanie usług REST i ich późniejsza implementacja jest dużo łatwiejsza niż SOAP. Jeśli więc w przypadku usług internetowych wymagane jest rozwiązanie zapewniające szybką wygraną, najlepszym rozwiązaniem jest REST.

Kiedy używać SOAP?

SOAP należy używać w następujących przypadkach

1. Asynchroniczne przetwarzanie i późniejsze wywołanie - jeśli istnieje wymóg, że klient potrzebuje gwarantowanego poziomu niezawodności i bezpieczeństwa, to nowy standard SOAP w SOAP 1.2 zapewnia wiele dodatkowych funkcji, szczególnie jeśli chodzi o bezpieczeństwo.

2. Formalne środki komunikacji - jeśli zarówno klient, jak i serwer mają porozumienie co do formatu wymiany, to SOAP 1.2 podaje sztywne specyfikacje dla tego typu interakcji. Przykładem jest witryna zakupów online, w której użytkownicy dodają produkty do koszyka przed dokonaniem płatności. Załóżmy, że mamy usługę internetową, która dokonuje płatności końcowej. Może istnieć stanowcza umowa, że ​​usługa internetowa będzie akceptować tylko nazwę pozycji koszyka, cenę jednostkową i ilość. Jeśli taki scenariusz istnieje, zawsze lepiej jest skorzystać z protokołu SOAP.

3. Operacje stanowe - jeśli aplikacja wymaga, aby stan był utrzymywany z jednego żądania do drugiego, to standard SOAP 1.2 zapewnia strukturę WS * do obsługi takich wymagań.

Wyzwania w SOAP API

Interfejs API jest nazywany interfejsem programowania aplikacji i jest oferowany zarówno przez klienta, jak i przez serwer. W świecie klienta jest to oferowane przez przeglądarkę, podczas gdy w świecie serwerów jest to zapewniane przez usługę sieciową, która może być SOAP lub REST.

Wyzwania z SOAP API

1. Plik WSDL - jednym z kluczowych wyzwań interfejsu API SOAP jest sam dokument WSDL. Dokument WSDL informuje klienta o wszystkich operacjach, które może wykonać usługa WWW. Dokument WSDL będzie zawierał wszystkie informacje, takie jak typy danych używane w komunikatach SOAP i wszystkie operacje dostępne za pośrednictwem usługi WWW. Poniższy fragment kodu jest tylko częścią przykładowego pliku WSDL.

Zgodnie z powyższym plikiem WSDL, mamy element o nazwie „TutorialName”, który jest typu String, który jest częścią elementu TutorialNameRequest.

Teraz załóżmy, że plik WSDL miał się zmienić zgodnie z wymaganiami biznesowymi, a TutorialName musi stać się TutorialDescription. Oznaczałoby to, że wszyscy klienci, którzy obecnie łączą się z tą usługą WWW, musieliby wprowadzić odpowiednią zmianę w swoim kodzie, aby uwzględnić zmianę w pliku WSDL.

Pokazuje to największe wyzwanie związane z plikiem WSDL, jakim jest ścisły kontrakt między klientem a serwerem i że jedna zmiana może mieć duży wpływ na aplikacje klienckie.

2. Rozmiar dokumentu - Drugim kluczowym wyzwaniem jest rozmiar komunikatów SOAP, które są przesyłane z klienta na serwer. Ze względu na duże komunikaty używanie protokołu SOAP w miejscach, w których przepustowość jest ograniczeniem, może być dużym problemem.

Wyzwania w REST API

1. Brak bezpieczeństwa - REST nie narzuca żadnych zabezpieczeń, takich jak SOAP. Dlatego REST jest bardzo odpowiedni dla publicznie dostępnych adresów URL, ale jeśli chodzi o przesyłanie poufnych danych między klientem a serwerem, REST jest najgorszym mechanizmem używanym w usługach internetowych.
2. Brak stanu - większość aplikacji internetowych wymaga mechanizmu stanowego. Na przykład, jeśli masz witrynę zakupów, która ma mechanizm posiadania koszyka, wymagana jest znajomość liczby pozycji w koszyku przed dokonaniem rzeczywistego zakupu. Niestety, ciężar utrzymania tego stanu spoczywa na kliencie, co po prostu sprawia, że ​​aplikacja kliencka jest cięższa i trudniejsza w utrzymaniu.

Różnica między SOAP Vs CORBA Vs DCOM Vs Java RMI

Techniki dostępu zdalnego, takie jak metody RPC (zdalne wywołania procedur), były w powszechnym użyciu, zanim pojawiły się protokoły SOAP i REST. Poniżej wymieniono różne dostępne techniki dostępu zdalnego.

1. CORBA - jest znany jako C spólnej O bject R EQUEST B Roker A rchitecture. System ten został wprowadzony, aby zapewnić komunikację między aplikacjami zbudowanymi na różnych platformach. CORBA została oparta na architekturze zorientowanej obiektowo, ale nie było potrzeby, aby aplikacja wywołująca była oparta na tej architekturze. Główną wadą tej techniki było to, że musiała zostać opracowana w oddzielnym języku zwanym Interface Definition Language, a po prostu przedstawiała dodatkowy język, którego programiści musieli się nauczyć, aby korzystać z systemu CORBA.

2. DCOM - To D istributed C omponent O bject M Odel, która jest opatentowaną technologię Microsoft dla klientów zdalnego dostępu do komponentów. Największym problemem związanym z tym mechanizmem było to, że aplikacja kliencka zwalniała zasoby, gdy nie były już potrzebne.

   Po drugie, kiedy klient wysyłał żądanie, do klienta należało upewnienie się, że żądanie zostało opakowane lub zorganizowane w prawidłowy sposób, tak aby usługa internetowa mogła zrozumieć wysłane żądanie. Innym problemem było to, że aplikacja kliencka była aplikacją opartą na Javie, która musiała działać zgodnie z DCOM (Microsoft Technology), wymagało dodatkowego kodowania, aby zapewnić, że aplikacje zbudowane w innych językach programowania będą mogły współpracować z usługami sieciowymi opartymi na DCOM.

3. Java RMI - Znany jako Java R emote M ethod I nvocation, było wdrożenie Java na jak odległe obiekty można nazwać za pośrednictwem zdalnych wywołań procedur. Największym ograniczeniem tej technologii było to, że Java RMI można było uruchomić tylko na wirtualnej maszynie Java. Oznaczało to, że aplikacja wywołująca również musi być uruchomiona w środowisku Java, aby móc korzystać z Java RMI.

Główne różnice między SOAP a tymi technikami są następujące

1. Praca przez HTTP - wszystkie techniki RPC mają jedno duże ograniczenie, a jest nim to, że nie działają przez protokół HTTP. Ponieważ wszystkie aplikacje w sieci musiały pracować na tym protokole, stanowiło to główną przeszkodę dla klientów, którzy musieli uzyskiwać dostęp do usług sieciowych w stylu RPC.
2. Praca z niestandardowymi portami - ponieważ usługi sieciowe w stylu RPC nie działały z protokołem HTTP, należało otworzyć dla nich oddzielne porty, aby klienci mieli dostęp do funkcji tych usług internetowych.